Kuru bir yaprak düştü toprağa. kendi ağacında kuruyan.. o dal üzerinde doğan, o daldan kopan...aynı toprağında doğduğu ağacın tam dibine... mutlu esintilerin eseri değil. bir fırtınaya maruz kalmış milyonlarca kuru yapraktan sadece birisi ve şiddetli fırtına, uçurdu gitti doğduğu yerden uzağa.. peşisıra pek çok yaprak daha döküldü aynı güçlü be yorgun ağacın dibinde; hep kavuşmayı beklercesine. kimisi çoktan uzaklaştı bile; tüm ümidini kesercesine. bir yaprak öldü, bir yaprak doğdu... bahar geldi, kış geldi.. hafif meltemlerde salındı yapraklar kimi zaman, kimi zaman büyük fırtınalara meydan okudu... ama ağaç hep aynı yerinde, yerli yerinde. aynı toprağın üzerinde... gelen bahara aldanıp güzelleşen, giderken güz sararıp dökülen zavallı ağaç, ayrılamadı aynı toprağın üzerinden... daha da kök saldı tüm bu yalan baharlara rağmen...
