Gölgeydi Aslında Yaşadığım Alan

paranoya paranoya demiştim ya geçenlerde. işte ben biliyordum demeden olmaz...
birilerinden nefret ettiğim aşikar. elimden geldiği kadar uğraştım sevebilmek için. beni bu denli yok sayacak insanları nasıl sevebilirim ki? ve hala anlamıyorum neden bu denli benim yargılandığımı? hırsızın hiç mi suçu yok pekiyi? insanlar için oturduğu yerden konuşmak ne kadar da kolay oysa. gülüyorum sadece diye bi yerlerden problem uyduruyor, şımarıyor gibi mi görünüyorum ki? bilakis hiç şımartıldığımı bilmem ben. umursamadığın birini ne kadar şımartabilirsin ki?

oysa ben iki şey arasında gölgedeydim hep. rahat gözüken ama bi o kadar da güneşten uzak, serin ve yalnız...

ne bilirler ki sorsan hakkımda. bir anı? belki küçük bir an?.. hepsi bir yana bir fotoğraf belki?.. işte her şey bir yana gitmek üzere yaşanılıyor dünyamın bu tarafında. geriye bırakılacak, hiç olacak 20+x yıl var önümde... yeni bir denklem x yıl sonunda belli olacak ve eşiti yalnızca ∞ olacak! daha ne kadar inanabilirim? ne kadar tutabilirim bu büyük umudu içimde? böyle bu korkuyla geçen 20 yıl... ve geçecek x yıl daha...

aynı acı, aynı hüsran ve hiç yaşanmamışçasına devam etmek zorunda olan bu yaşam...