insan hayal etmekten neden vazgeçiyor? ben de böyle mi olacağım çok büyüyünce? realistlik realistlik diyip duruyoruz ya. bence hiç de güzel bir şey değil o pek sevgili büyüklerim, büyük düşünenlerim. yere göre sığdıramadığınız realistliğinizle baş başa bırakıyorum hepinizi.
hayal etmek keşfetmektir derlermiş, doğru mu? ben doğru olduğunu düşünüyorum. hayal edersin, onun için emek harcarsın, zaman harcarsın, ararsın, araştırırsın. sonuç olarak keşiftir bu bana göre. hiç olmadı insan kendi sınırlarını keşfeder. oturduğun yerden bakarsan duruma elbette ki imkansızdır her şey. çabalamadığın sürece ne kadar ilerleyebileceğini göremezsin ki. kendi sınırlarını bulacak ki insan ona göre kavrayacak hayal mi, değil mi?
bu aralar öyle heyecanlıyım ki anlatamam. içim içime sığmıyor. insan hayal edince ne kadar da çok heyecanlanıyormuş, yeni yeni keşfediyorum ben. :} hayal ettikçe seviyorum bu dünyayı. çünkü beni heyecanlandıracak şeyler var hala bu yeryüzünde bunun bilincine varıyorum gittikçe.
babam ve oğlum'da dikkat çekici bi replik var; "insan büyüyünce hayalleri küçülür mü?" diye. bunu bi aratın bakalım sonuç ne olacak. ben denedim herkes 'kesinlikle küçülür' demiş. korktum... oysa ben zaman geçtikçe daha büyük hayallerim olduğunu düşünüyordum. sınırlarımı ne kadar zorlayabileceğimi görmeye başlamıştım tam da. ya da şu var; ben bu dünyada gittikçe küçülüyorum...
pekiyi, o zaman aklıma takılan bu büyük sorunun cevabını arıyorum kendimde;
'hayaller hep yanlarında hayal kırıklıklarıyla mı dolaşırlar?'
ben de istemem ki hayal kırıklığı koleksiyonu yapmayı...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder